Το Δυτικό Αλκάνταρε είχε ξεμείνει χρόνους από δροσερά αεράκια και βαριανάσαινε θειάφι. Κάτω από τον καυτό ήλιο το πολύχρωμο σκουπιδαριό σιγόβραζε στα ζουμιά του κι έκανε τις πέτρες στα σοκάκια του παζαριού να αχνίζουν δυσωδία. Χλωμά πρόσωπα πάνω σε ασθενικά κορμιά πήγαιναν και έρχονταν ανάμεσα από στριμωγμένους πάγκους με πραμάτεια κάθε λογής. Ό,τι ευχόσουν και […]

Κάθε παράθυρο κρύβει μέσα του μια ιστορία. Πίσω από τα σκουριασμένα κάγκελα, το θολό απ΄ την αλμύρα τζάμι και την ασπροκέντητη κουρτίνα, ένα ξερακιανό κορμί με σουφρωμένα μάγουλα πάσχιζε να διορθώσει τον κόσμο. “Θάλασσα” με δύο σίγμα, “παιχνίδι” με άλφα γιώτα, “την αγαπώ” με ωμέγα. Αυτά τα παιδιά δεν λένε να μάθουν! Ξεφούσκωσε τα πνευμόνια […]

Το καλοκαίρι βούλιαζε αργά κάτω από τα τελευταία κύματα του Αυγούστου. Πότε πότε, έβγαζε το ηλιοκαμένο πρόσωπο του στον αφρό, να πάρει ακόμη ένα ανεμικό φιλί της ζωής από το Κυκλαδίτικο μελτέμι και σκεπαζόταν ξανά τον ορίζοντα του απόβραδου. Ο ήλιος αποκαμωμένος από την ορθότητα του ουρανού απατούσε το γαλάζιο κι έσβηνε τις πιο κρυφές […]

Σου έχει τύχει ποτέ να νοιώθεις το σπίτι σου ξένο; Είναι δύσκολο. Μόνο αν φύγεις για λίγους μήνες ή χρόνια, πάρει μια ανάσα το μυαλό σου, μπορείς να καταλάβεις αν σου ανήκει ή αν του ανήκεις. Οι περισσότεροι άνθρωποι ανήκουν στα σπίτια τους, όχι το αντίθετο. Στις αναμνήσεις, στα συναισθήματα όσων έζησαν εκεί μέσα, στα […]

Στέκεις στης πόλης το ετοιμόρροπο ψηλό καμπαναριό φτωχός και άσημος, εργάτης Κουασιμόδος. Παραξενεύτηκες για μια στιγμή και λίγο ακόμα όταν απότομα σταμάτησε του κόσμου η βοή. Που πήγαν όλοι κι έμεινε η πλατεία αδειανή; Μόνο οι αστυφύλακες χλωμοί ζουν πια εκεί κάτω. Φέραν μαζί τους την μαύρη του φόβου συννεφιά κι η βροχή δε φαίνεται […]

– Είμαι ηλίθιος! Ηλίθιος! Πώς μπόρεσα να αργήσω στο πρωινό; Ηλίθιε! Γιατί είναι τόσο δύσκολο να είσαι σαν τις αδερφές σου; Μην το ξανακάνεις ποτέ αυτό! Συγγνώμη μανούλα μου… Μαμά μου, συγγνώμη. Είσαι τόσο καλή… Θυμώνω με τον εαυτό μου, όταν σε αναγκάζω να με τιμωρείς. Πόσο μεγάλη θλίψη μου προκαλεί να βλέπω τα χέρια […]

Από τον κόσμο ετούτο είπα θα χαθώ, κρύφτηκα στην έρημο και είπα: _ Δεν με πειράζει που περπατώ στην άμμο την καυτή , που στο δρόμο μου λουλούδια είναι οι κάκτοι. Ούτε οι αμμοθύελλες, που άλλου κοιμάμαι, άλλου ξυπνώ και δεν γνωρίζω ανατολή και δύση. Είναι η σιγουριά μου πως εκεί μακρυά είναι μια όαση […]

Η πιο μεγάλη νύχτα του χρόνου σήμερα. Η πιο σκοτεινή; Όχι. Η πιο θλιμμένη; Όχι. Η πιο μεγάλη. Νύχτωσε από το μεσημέρι και λες δε θα βγει ο ήλιος ποτέ πάλι. Που είσαι; Σε περιμένω φως μου. Πως έγιναν τα πράγματα έτσι; Δεν ήθελα ποτέ να ζήσω στα σκοτάδια, φως χρειαζόμουν, χαρά και ομορφιά. Πως […]

Ξέρω ανθρώπους που ξενυχτάνε τα βράδια για να γράψουν. Περιμένουν να κυλήσουν οι ώρες, πλανήτες και αστέρια να σβαρνιστούν και αυτά στα ουράνια, να σχηματίσουν τρίγωνα, τετράγωνα και να δώσουν το πανάρχαιο σύνθημα στην έμπνευση να ενσαρκωθεί. Κλείνουν τα φώτα, η πόλη κοιμάται κι εκείνοι μένουν μόνοι με ένα λευκό χαρτί στα χέρια που μοιάζει […]

Τι είναι τούτα τα συναισθήματα που βαραίνουν την ψυχή μου; Βαραίνουν και το κορμί μου. Σαν να έχω ένα βάρος  μέσα μου και δεν μπορώ να σηκωθώ, σαν να τυλίγονται αλυσίδες χοντρές γύρω από τα πόδια μου και βήμα δεν κουνάνε. Υπάρχει ζυγαριά να τα ζυγίσει να μου  πει πως η μελαγχολία έχει βάρος συγκεκριμένο, η […]